Tag Archives: Reizen

Serieus, avonturen en inspiratie

Monet-Saint-Lazare-Station Serieus?! Haar opmerking was een mix tussen een vraag en uitroep. Ik wist al direct dat het opschrijven ervan om beiden vroeg en achter elkaar, of om een vraag en uitroepteken met een schuine streep ertussen. In ieder geval sloeg het uitgesproken woord serieus op het ongeveer 80 x 80 centimeter grote ijzeren rooster met daaronder de in de grond verzonken bak gevuld met enorm veel peuken. Met of zonder filter en laatste restjes shag. Alles lag door elkaar. Een stilleven. Een mix van smaak, voorkeur en gebruik.

“Ja serieus, daar moet het in en alleen daar mag je gaan staan wanneer je rookt. Niet rokers zijn op deze plek niet echt welkom.” Ze keek me aan alsof ze water zag branden. Misschien dacht ze wel aan April Fool’s Day. Haar vriend stak een sigaret aan en keek een beetje verward. Even later zat ik glimlachend en uitgerookt in de trein.

Je kunt me gerust voor een paar uur op een perron parkeren en later komen ophalen. Mits er geen wind staat want het kan op stations soms behoorlijk waaien en koud zijn. “Serieus waaien” zou ze zeggen. Zij die zo verbaasd was over het rooster en de rookzone van de Nederlandse Spoorwegen.

Als het waait wanneer ik met de trein moet dan verlang ik vaak naar één bepaald schilderij van Monet. Die ene met het beeld van station, perron en rookontwikkeling. Je voelt de spanning onder het puntige dak. De spanning van het reizen en avonturen.

Vandaag op reis naar de driehoek Heerenveen/Leeuwarden/Drachten. Nader bekeken naar het plaatsje Beetsterzwaag. 3.556 inwoners en een expositie met als mooie titel ‘Samenhang’. Ik ben benieuwd. Ondertussen en op weg er naar toe nadenken over abstracte kunst en de invloed die de ontwikkeling heeft gehad op ons doen en laten in combinatie met onze dagelijkse beleving. Een hele kluif, maar ik heb goede hoop dat het gaat opleveren.

Een koptelefoon op een hoofd. Een rode hoed die accent geeft en vormt. Een dame in een bloemetjesjurk.

De trein. Zoals zo vaak schilderachtig en vol met afwisseling. Vol met energie, impressie en beleving.

Ik zou vanochtend een ode willen brengen aan het woord serieus en aan de tekens van vraag en uitroep. En aan avonturen, maar dan als werkwoord.

“Serieus?!” Dank je voor je inspiratie.

Interstellar, reizen en een doorwerkfilm

Vanochtend zag ik terwijl het buiten nog donker was, de volle maan in een lichte opening tussen en daarna achter de wolken schieten. Klopt natuurlijk niet. De wolken schoven tussen mij als kijker en de maan in. Maar het was een mooie beleving en een schilderachtige reallife timelapse. De mooie beleving werd extra versterkt na het zien van een doorwerkfilm.

Doorwerkfilm? Ja, soms heb je van die films die dagen blijven na of doorwerken. Interstellar (2014) is zo’n film. Heb ik gisteren gezien, samen met mijn zoon. Een kerstcadeau op dvd. Een prachtige film over de Aarde, de mensheid, wormgaten, een zwartgat en dimensies. Visueel gezien een oh en ah film met waanzinnig mooie special effects. Een aanrader.

Dat het verhaal gebaseerd is op wetenschappelijke theorieën van Kip Thorne wist ik niet. Dat hij een goeie vriend is van Stephen Hawking ook niet. En dat Carl Sagan hem toentertijd heeft gevraagd om een methode te bedenken om sneller te reizen dan het licht voor zijn boek Contact ook al niet. Maar wat geeft het? Je kunt niet alles weten en alles weten lijkt mij ook doodvermoeiend.

Wel interessant dat reizen, noodzakelijk om een andere planeet te zoeken omdat we het hier hebben verknald of niet. Jules Verne schreef er al over. Evenals Isaac Asimov en bijvoorbeeld Edgar Rice Burroughs, om er maar eens een paar te noemen.

John Carter van Mars, als hoofdpersoon van de laats genoemde schrijver, is één van mijn vroegere helden. Zijn bruid in de boeken, Dejah Thoris, een puberfantasie. De zogeheten Barsoom-reeks is in de geschiedenis geclassificeerd als pulpfictie. Terecht of niet? Dat doet er eigenlijk niet zoveel toe.

Komen we als vanzelf bij een van mijn andere fantasiespecialisten. Quentin Tarantino. Zijn Pulpfiction (1994) is misschien nog wel een mooie aanrader om te ontsnappen aan kerstdrukte, kerststress, om af te reageren of om af te reizen naar. Reizen naar, door en in de beeldenwereld is gewoon fantastisch.

Hoe ziet jouw dag eruit op deze Tweede Kerstdag met buiten een lentegevoel en 14 graden? Een boswandeling? Familie over de vloer? Of ga je toch maar voor sociaal doen of zijn? Misschien zijn er winkels open om te gaan shoppen? Of besluit je om af te reizen naar een museum?

Op reis gaan is een geschenk, lezen en fantaseren ook. En Dejah Thoris, what a beautiful name, was uiteindelijk veel meer dan een natte puber droom.

Fijne tweede kerstdag.

Landschap, bestemming en dansende dakdekkers

Op pad:
De trein voert me door het landschap. Van ergens naar ergens. En ik? Ik neem waar.
Vormen, lijnen, kleuren, contrasten, overlappingen. Scherpte afgewisseld met vage contouren.
Frame by frame gevuld met landschappelijke beelden. Eventjes stoppen op een volgend station voelt bijna als straf, als een niet welkom geheten bezoeker.
Het waarnemen van het landschap als fenomeen intrigeert. Het is vergelijkbaar met het proeven van hete soep die tot de rand van de pan gevuld is met kostbare ingrediënten.

Bestemming bereikt:
Uiteindelijk was er dan de plaats van bestemming. Voor die dag althans. Een stem uit de krakende omroepinstallatie laat me weten dat ik eruit moet. Dezelfde stem wijst me er nadrukkelijk op dat vooral niet moet vergeten uit te checken. Rondkijkend in de treincoupé besef ik het binnenlandschap. Het landschap gevuld met mensen dat ik nog maar vluchtig had gezien. Simpel omdat er geen tijd en aandacht voor was geweest. Mensen in al hun prachtige verscheidenheid zijn divers. Kleurrijk en schilderachtig.

Aan de koffie:
Luchtacrobaten zijn het, die dakdekkers. Klimmend en klauterend op steigers. Met zekerheid maar ook stapje voor stapje bewegend over een schuin dak. In hun hand een spijkerpistool wat net zou misstaan in een Terminator-film. Het droge geluid dat het monsterlijk en tegelijkertijd fraai vormgegeven ding maakt lijkt inderdaad op een pistooolschot. Na elk schot en weer een erin gejaste spijker klinkt het geluid als van een hap naar adem. Perslucht.

Gelukkig komt er ook nog een klauwhamer aan te pas. Ik hoor het oude dak een kreet van herkenning slaken. Tenslotte komt ze uit de tijd van zaag en timmergeluiden.

Haar constructie kwam bloot te liggen. Ze liet zich in al haar bescheiden naaktheid glorieus bewonderen.
En ik genoot veilig op de grond van de vorm. Ik genoot van dakpannen, panlatten, spanten, vakmanschap en dansende dakdekkers.

Fijne dag.

Mijn inbox, het reizen en virtuele zevenmijlslaarzen

Ik hou van mijn inbox. In het postvak ontvang ik mail uit allerlei windstreken en plaatsen. Of ik het MoMA wil bezoeken is de vraag. In het MoMA is een prachtige tentoonstelling te zien met het late en knipselwerk van Henri Matisse; The Cut-Outs. Het adres van het museum? 11 West Fifty-third Street. Op de plattegrond die aan de website van het museum hangt zie ik mooie en kaarsrechte rechthoeken. Het doet me denken aan een van de Mondriaan schilderijen. Vanuit mijn interne inspiratiebron krijg ik Boogie Woogie klanken er als vanzelf en gratis ook nog bijgeleverd.

New York. W53rd St. Het adres heeft een soort swingende allure als ik het zo bij de getekende vakjes zie staan. Mijn gedachten gaan op reis, dwalen met zeven mijls laarzen af. Ik kom terecht bij Leonard Bernstein’s opera The West Side Story. Beelden van jonge dansende mensen uit de musicalverfilming vermengen zich met de muziek zoals Bernstein het heeft gecomponeerd. Romeo and Julia, maar dan in New York. Romantiek afgewisseld met swingende Jazz en rivaliserende bendeleden in The Big Apple. De opera als geheel schuwde niet om het probleem van tot op het bot verdeelde bevolkingsgroepen zichtbaar te maken en vaak door ouderen onbegrepen jongeren.

I love to travel. Er komt een aanbieding binnen om voor een last-minute en voor een appel en een ei naar Berlijn te gaan. De tekst belooft een bezoek aan Slot Charlotteburg, de Postdammer Platz, de Gendarmenmarkt, het Rijksdaggebouw, de Berliner Dom en de Brandenburger Tor & Unter den Linden. En er zal voldoende tijd zijn om te gaan shoppen. Shoppen in de zin van kopen, maar dat is duidelijk. De nadruk van de aanbieding ligt uiteraard op de bezichtiging van de geijkte toeristische plekjes en de behoeftebevrediging van het kopen. Ich bin ein Berliner. De woorden van Kennedy schieten door me heen.

Ik hou van reizen. Het Rijksmuseum nodigt me uit om op vrijdagavond te komen kijken naar de Late Rembandt tentoonstelling. Onder het genot van een drankje en live muziek en genietend van de verhalen van hun Late Rembrandt experts kan ik in alle rust genieten van de tentoonstelling. De nadruk in de mailing ligt op jij kunt. Ik mag, mits tegen betaling van 35 euro (inclusief drankje), genieten terwijl het museum voor het grote publiek gesloten is. Gevoelens van uitverkoren te zijn komen direct bovendrijven en dobberen heerlijk rond op een zojuist opgeblazen luchtbed. Beelden van zon, strand, witte wijn en een gevoelstemperatuur van van een graad of 28 valt mij ten deel.

J’aime voyager. Een schilderij van Paul Gauguin van twee meisjes op Tahiti bracht 300 miljoen dollar (260 miljoen euro) op. Waarschijnlijk is het een van de hoogste prijzen ooit voor een kunstwerk betaald. Het schilderij schijnt jammer genoeg naar Qatar te gaan verhuizen. Het emiraat heeft ook al ooit de kaartspelers van Paul Cézanne gekocht voor een slordige 250 miljoen dollar.

Vandaag schijnt het hier, buiten het huis, qua gevoelstemperatuur -5 te gaan worden. Dat is tenminste voorspeld.
Die kou gaat mij niet deren. Binnen is het warm, er is koffie en straks thee met pure chocoladekoekjes.

En ik blijf gewoon nog even doorreizen en (ver)dwalen. Op reis rond de wereld met aan mijn voeten virtuele zevenmijlslaarzen.