Tag Archives: Museum Boijmans Van Beuningen

Inzicht, Maria en het verloren gewaand paneeltje

52AA06ED-4136-4D1D-B853-C84696EB3D4CHet was een ontroerend moment. Het voor altijd verloren gewaand paneeltje kwam uit de verpakking. Het werd bekeken of er geen extra beschadigingen waren. Nadere inspectie zou nog volgen.

“De geboorte van Maria”. Gestolen op 27 december 1960. Op klaarlichte dag. En net na de lunchpauze van het museum opgemerkt. En, oh ja, net na Kerst dus. In de tijd dat Kerst nog Kerstmis was en een ieder elkander “Zalig Kerstfeest” wenste. De tijd ook van redelijk overzicht door het beperkte, minder drukte en file. Geen Burn-out en minder doden in het verkeer.

Het was een ontroerend moment. Waar het paneeltje al die tijd was gebleven wist men uiteraard niet. Dat zal altijd wel een mysterie blijven. En dat is ook het mooie aan en van een mysteries. Dat ze het blijven. 

Het was een ontroerend moment in het filmpje. Het uitpakken van het paneeltje. Even later stond er, gelukkig maar, iemand van het Museum Boijmans van Beuningen voor de camera klaar om direct aan te geven dat alle kunstwerken tegenwoordig uitstekend zijn beveiligd. Voor het geval dat. Voor het geval er al direct snode plannen werden gesmeed. Je weet het tenslotte maar nooit. Dat is trouwens ook het mooie aan het weten: je weet het tenslotte maar nooit.

Het was een ontroerend moment. Niet alleen had ik zelf een uitermate productieve werkdag. Ik wist ook wat ik moest doen. Met nadruk op het woord ‘moest’. Omdat het ergens vandaan kwam. Vraag me niet waar vandaan. Dat is het mooie aan het woord ‘ergens’. Het is zo lekker ‘vaag’. 

“Private/ Insight/ X” heb ik het (mijn)werk genoemd. Omdat de drie zo (op)spelen in deze en onze gezamenlijke tijd. Omdat de schuine streep zo wonderlijk leeft en een X doet, als het goed is, wat het schijnbaar als symbool moet doen.

Het was een ontroerend moment. 27 december 1960. Ik was pas twee jaar en zou nog mijn ogen uitkijken naar en in de wereld. Vergezeld door het licht van brandende kaarsjes en de vormgevende zon. 

 

Zondag, de rust en het Boijmans van Beuningen

Oorringetje Breitner Het was gisteren een zondag die je met het grootste gemak in het rijtje ‘rustig’ zou kunnen plaatsen. Een beetje van dit en dat. Beetje aanrommelen. Beetje lezen, kijken en luisteren in de kussens.

Ik moest jammer genoeg nog wel even een paar boodschappen halen. Een paar straten verderop in een van de twee op zondag geopende supermarkten. Daar was het druk, logisch voor de tijd van het jaar. Op de achtergrond  hoorde je muziek of wat er voor door gaat. Afhankelijk van je smaak. En smaak is altijd, ook als scherprechter, aanwezig in de supermarkt.

Het gebouw van de supermarkt staat stil. Terwijl de ontwikkeling van winkelinrichting en de producten doorgaat. Zo zag ik dat de ouderwetse chocolade ‘zoenen’ (de andere en slechte benaming is al jaren uit het assortiment van gebruikte woorden…) een broertje hebben gekregen. ‘Bergjes’. Om de variatie uit te breiden en het assortiment van ‘lekkers’ een verkoopstijging te geven. De zestien chocolade rakkers zaten in een doorzichtig en gemakkelijk hersluitbaar plastic doosje.

Ik moet je bekennen dat ik het winkelcentrum nou niet bepaald het toppunt van schoonheid vind. Het is open, maar er waait maar al te vaak een snijdende wind. Dat komt mijns inziens door de hoeken en ingangen. Vaak zijn de twee zitbankjes, vanwaaruit je een mooie blik krijgt op het koopgedrag en andere gedragingen van mensen, bevolkt door groepjes drinkende mannen. De prullenbakken zijn vaak overvol. Puilen uit van de achtergelaten ‘to go’ rommel, scheurende pizzabezorgers zorgen qua sfeer voor een ondersteunend geluid.

Vanochtend las ik een bericht over een ander gebouw. Museum Boijmans van Beuningen gaat naar alle waarschijnlijkheid en in de nabije toekomst 3 tot 4 jaar dicht. Vanwege het onderhoud, de toekomst (herinrichting) en het verwijderen van het asbest.

Ik vraag me af waar Titus van Rembrandt zal gaan verblijven. Plus de Toren van Babel en de rest van de prachtige collectie. Ik vraag me af hoe het straks zal zijn met de mooie doorkijk in het museum, de intieme kleine zaaltjes en de jaren dertig stijl van het gebouw. Maar het meest houd me, uiteraard, ‘Het oorringetje’ van Breitner bezig. Niet alleen vanwege de schoonheid van de jonge vrouw in kimono maar vooral ook omdat haar beweging nooit af is.

Gelukkig hoef ik vandaag niet naar de supermarkt. Ik blijf gewoon lekker in de energie van haar en het Boijmans.

 

Ugo Rondinone heeft jouw hulp nodig!

Ugo Rondinone from Museum Boijmans Van Beuningen on Vimeo.

Hulp nodig

De hedendaagse Zwitserse kunstenaar Ugo Rondinone (1963) roept kinderen van 3 tot en met 12 jaar op om regenboogtekeningen voor zijn installatie te maken die in het voorjaar van 2016 in Museum Boijmans Van Beuningen te zien is. Hij heeft er honderden nodig. De kunstenaar heeft hiervoor een speciale video-oproep gemaakt. Leerkrachten of ouders kunnen met behulp van deze video zelf met de kinderen aan de slag en tekeningen insturen.

Bron en lees verder…

Het Boijmans, een turbulente lucht en een scheppende geest

Collectiegebouw-Boijmans-van Beuningen“Voor een scheppende geest bestaat er geen arme onbelangrijke plaats.”. Met oprechte dank aan Tommy Wieringa die bij DWDD de zin in de studioruimte plaatste. Zittend met een glas wijn in de hand maakte mijn hart een sprongetje. Een scheppende geest was Rainer Maria Rilke, diens woorden waren het, absoluut.

Er zijn al allerlei redenen om naar Rotterdam te gaan en daar komt er, over pakweg een jaar of drie, nog eentje bij. Rotterdam is voor mij ook de woon en verblijfplaats van Museum Boijmans van Beuningen. Nog tot 17 januari is daar de indrukwekkende en ook drukbezochte tentoonstelling “Van Bosch tot Bruegel – De ontdekking van het dagelijks leven” te zien. In mijn stukje “Een hooiwagen, de Hemel en een Hel” (26-08-2015) liet ik al weten dat ik de Hooiwagen van Jeroen Bosch beslist moet zien. En aangezien het in het Boijmans verblijft heb ik straks een mooie reden om weer even mijn biezen te pakken en naar huis te gaan, want zo voelt het. Boijmans is thuiskomen. Ik heb gelukkig verschillend plekken waar ik me echt thuis voel. In dat opzicht ben ik een rijk mens.

Vanochtend kwam er ’n blij te noemen persbericht van Boijmans naar buiten. De gemeenteraad van Rotterdam heeft groen licht gegeven voor het realiseren van het nog te bouwen hypermoderne collectiegebouw. Het komt pal naast het museum te staan en is straks een prachtige bewaarplaats. Er was wel wat weerstand in de afgelopen tijd, maar nu komt het er uiteindelijk toch. Dag verouderde kunstdepots, dag water en waterschade. Hello vooruitgang.

Nog een paar mooie woorden op deze vrijdagochtend? “Paysage sous un ciel mouvermenté”. Oftewel, “Landschap onder een turbulente lucht”. Het schilderij van Van Gogh leverde gisteren 54 miljoen op. Volgens het veilinghuis is het een van Vincent’s allermooiste landschapsschilderijen. Er werd gisteren nog veel meer van eigenaar gewisseld, in totaal voor meer dan 300 miljoen. Enkele bankrekeningen zullen wat zijn geslonken, van andere zal het saldo wat zijn toegenomen. Soms vraag ik me in al mijn naïviteit af hoe je zoiets overmaakt. Hoe maak je in vredesnaam 54 miljoen over? Online? Nee toch?

“Paysage sous un ciel mouvermenté”. Ik ben met voorbereidingen bezig want aanstaande zondag sta ik een groot deel van de dag achter een kraam tijdens het evenement “Montmartre  in de Molenpoort”. Een leuk uitje en met een Frans tintje.

Voor de mensen die de Molenpoort niet kennen? De Molenpoortpassage is een overdekt winkelcentrum in het centrum van Nijmegen. Het herbergt allerlei winkels dus is er voor een ieder wel wat te shoppen.

Ik voel me daar niet echt thuis. Dat is een kwestie van de juiste of in dit geval niet kloppende energie. Géén idee over het hoe en waarom of waardoor, ik heb me daar jaren geleden maar bij neergelegd. Ondertussen gaan mijn gedachten op reis. Bestemming het Zuid-Franse Arles. Of wat dichter bij huis? Rotterdam en haar herberg met de statige naam Museum Boijmans van Beuningen.

Fijne dag.

Expositietip: La La La Human Steps

La La La Human Steps

Museum Boijmans van Beuningen
t/m 17 mei 2015

De grote voorjaarstentoonstelling ‘La La La Human Steps’ toont honderd kunstwerken uit de eigen collectie. Van recent aangekochte video- en filminstallaties tot populaire klassiekers uit de 20ste eeuw, klassiek moderne én oude meesters uit de collectie: het museum toont werk uit verschillende tijden en alle disciplines. Alle werken gaan over la condition humaine: het menselijk tekort. Vier topchoreografen maken speciaal voor de tentoonstelling een duet, dat eenmalig live en daarna permanent op film midden in de tentoonstelling is te zien.

In de 1500 m2 grote Bodonzalen wordt de museumcollectie grootschalig getoond: van klassieke meesters tot jong talent, van immense installaties tot kleine schilderijen, van ontzenuwende zwartgalligheid tot vermakelijke absurditeit. De samenstellers van de tentoonstelling, directeur Sjarel Ex en conservator Educatie Els Hoek omschrijven het als volgt: “Als je naar de collectie kijkt zie je dat kunstenaars van alle tijden en door alle disciplines uiterst persoonlijke beelden hebben gemaakt van de wereld. Die beelden zijn als het ware ondergronds met elkaar verbonden”.

Bron en lees verder…

Expositietip: Hammershøi ontmoet de collectie – De balkonkamers

Hammershøi ontmoet de collectie – De balkonkamers

Dit voorjaar toont het museum voor het eerst het recent aangekochte schilderij van Vilhelm Hammershøi. Begin 2014 greep Museum Boijmans Van Beuningen de unieke kans dit werk te verwerven op de toonaangevende kunst- en antiekbeurs TEFAF. In de associatieve presentatie ‘De balkonkamers’ ontmoet ‘De balkonkamer van Spurveskjul’ (1911) van een van de bekendste kunstenaars van Denemarken de Rotterdamse museumcollectie.

In twee zalen ingericht rondom de Hammershøi legt het museum bijzondere verbindingen tussen de aanwinst en ruim zestig werken uit de collectie. Van een 17de eeuws schilderij van Saenredam tot een hedendaagse installatie van Oscar Tuazon. De werken in de eerste zaal gaan een relatie aan met de Hammershøi op basis van kleurgebruik, techniek of compositie. Maar ook op basis van onderwerpskeuze van de kunstenaar of juist biografische overeenkomsten met de Deense schilder. In de tweede zaal speelt de verbeelding de hoofdrol. Welk verhaal vertelt het rode schoentje (Untitled, Robert Gober, sculptuur 1990)? En zal de zwarte telefoon werkelijk gaan rinkelen (Telefoontoestel Heemaf H, Gerrit Kiljan, 1953)?

Bijzondere ontmoetingen
Hammershøi experimenteert in de schets van olieverf met invallend licht, een terugkerend motief in zijn oeuvre en een van de elementen waarmee hij zo beroemd is geworden. Het werk ‘Santa Maria del Salute’ (2000) laat zien hoe ook David Claerbout speelt met licht, zij het met een heel ander medium: fotografie. Oscar Tuazon isoleerde een gevel vergelijkbaar met die uit het werk van Hammershøi en fixeerde die in een ruimtelijke installatie. De presentatie creëert ook spannende vergelijkingen met oude meesters als De Hooch, Metsu en Saenredam, die met licht en (interieur)architectuur spelen.

Bron en lees verder…