In de buurt waar ik woon is niet alleen een klein winkelcentrum te vinden maar ook een miniversie. Een kapper, een Chinees restaurant, een plek om Zumba te beoefenen, een cafetaria en een Aldi. Dat is het wel zo’n beetje. Bij de laatste kwam ik nog wel eens, vooral voor koffie en chocolade, maar de laatste paar jaar werden mijn bezoeken minder frequent door de komst van een Lidl.
Een van de bestsellers van de Aldi zijn nog steeds de blikjes bier. Gisteren zag ik haar weer lopen. Met een winkelkarretje met daarin een kartonnen tray gevuld met blikjes bier. De armen op de winkelwagen, volop met haar gewicht steun zoekend. Het blijft een triest beeld. Kennelijk is er geen uitweg of perspectief.
Terwijl ik met het deuntje “Herfst, herfst wat heb je te koop? Duizend kilo bladeren op een hoop…” In mijn hoofd onderweg was naar het kleine winkelcentrum voor allerlei boodschappen passeerde ik een vrouw uit een van de straten uit de buurt. We zeiden elkaar gedag. Althans, het was een vriendelijk goedemorgen. Ik besloot goedgemutst en genietend van de herfst en met herinneringen aan Vrije school’se zingende kinderstemmen iets toe te voegen. Dat het zo’n mooie herfstdag was!
“Ja, alleen al die blaadjes hè?” Een dooddoener die een mogelijk contact direct om zeep hielp. De nek omdraaide. Een dirigent die de kinderstemmen tot stilte maande.
Het duurde qua tijd een paar straten, maar gelukkig lieten de vrolijke stemmetjes weer van zich horen. Vrij en onbevangen.
Later in de middag kwam ik de tekst op de foto tege. Zomaar en onverwacht. Over bladmuziek, de wind en noten. Dank je, Tom.
Fijne dag.