Tag Archives: Herfst

Vrije Kinderstemmen, de herfst en een dooddoener

2015-11-06-4086In de buurt waar ik woon is niet alleen een klein winkelcentrum te vinden maar ook een miniversie. Een kapper, een Chinees restaurant, een plek om Zumba te beoefenen, een cafetaria en een Aldi. Dat is het wel zo’n beetje. Bij de laatste kwam ik nog wel eens, vooral voor koffie en chocolade, maar de laatste paar jaar werden mijn bezoeken minder frequent door de komst van een Lidl.

Een van de bestsellers van de Aldi zijn nog steeds de blikjes bier. Gisteren zag ik haar weer lopen. Met een winkelkarretje met daarin een kartonnen tray gevuld met blikjes bier. De armen op de winkelwagen, volop met haar gewicht steun zoekend. Het blijft een triest beeld. Kennelijk is er geen uitweg of perspectief.

Terwijl ik met het deuntje “Herfst, herfst wat heb je te koop? Duizend kilo bladeren op een hoop…” In mijn hoofd onderweg was naar het kleine winkelcentrum voor allerlei boodschappen passeerde ik een vrouw uit een van de straten uit de buurt. We zeiden elkaar gedag. Althans, het was een vriendelijk goedemorgen. Ik besloot goedgemutst en genietend van de herfst en met herinneringen aan Vrije school’se zingende kinderstemmen iets toe te voegen. Dat het zo’n mooie herfstdag was!

“Ja, alleen al die blaadjes hè?” Een dooddoener die een mogelijk contact direct om zeep hielp. De nek omdraaide. Een dirigent die de kinderstemmen tot stilte maande.

Het duurde qua tijd een paar straten, maar gelukkig lieten de vrolijke stemmetjes weer van zich horen. Vrij en onbevangen.

Later in de middag kwam ik de tekst op de foto tege. Zomaar en onverwacht. Over bladmuziek, de wind en noten. Dank je, Tom.

Fijne dag.

 

Een dans, geluk en zaterdag

Herfstbladeren Het is zaterdagochtend en alwéér een week voorbij. Het gaat zo snel dat ik me verbaas over de snelheid van tijd als fenomeen.
Persoonlijk hou ik van de zaterdagochtend. Het is het begin van het weekend waarvan de opmaat langzaam start op vrijdagmiddag en een vervolg krijgt in de avond.

Zaterdagochtend. De dag is nog jong en fris en nog niet intens doorleefd. De “wee small ours” zijn al een tijdje voorbij en langzaam ontwaakt de stad en rekt zich nog eens geeuwend uit. Maar ook zij weet dat het tijd is als ze bemerkt dat steeds meer vingers van ontwakers de knop zoeken, schakelaars aanraken. Alles en iedereen heeft een eigen tempo. Een geheel eigen manier in een natuurlijk ontwikkelde dans.

Koffie en mijn nieuwsgierige blik. Wat is er allemaal gebeurt? Wat is er aan nieuws? Authentieke Anouk verklapt een songfestivalgeheimpje. Ze heeft een “slip of the tongue”. Ze kan niet liegen, zegt ze. Haar ogen geven me in het filmpje een onschuldige blik. Een glimlach wordt bijna verstopt onder heen en weer bewegende blond lokken.

Nog een slok koffie . Er is woede over een aantal vinkjes in whatsapp-land. Schijnbaar heeft de woede te maken met het gevoel van privacy en al dan niet negeren of uitstellen van berichten.

En Guus Hiddink stapt op als het Nederlands elftal een slecht resultaat behaald tegen Letland. Arme Guus. Ook van hem een “slip of the tongue”. Arme Guus. Zo is je bijnaam Guus Geluk en wordt je bewierookt als een succesvolle trainer, maar even later wordt je met het grootste gemak veroordeeld. Guus staat een beetje alleen. Tenminste zo lijkt het.

Herfst en een boom die liefdevol wordt omhuld door een kleurrijke zachte deken van gevallen blaadjes.
Ik hou van de herfst en in combinatie met de zaterdag lijkt het allemaal nog mooier.

Fijne zaterdag.

Fris, kleur en vorm

Paddenstoel Het was een mooie dag om te na-zomeren en nog even te genieten van de warmte van de zon en een blauwe lucht. Het landschap kleurt groen. De groenen vibreren in het licht.
De complete overname van de herfst is nog geen feit, de zomer geeft zich nog niet zo snel gewonnen en is zeker nog niet de onderliggende partij.
Terwijl mijn dunne jas allang uit is en vastgeknoopt zit rondom mijn heupen doen mijn voeten het werk waarvoor ze bedoeld zijn. Ze dragen me en brengen me. Stap voor stap.

En dan, na een zoveelste bocht in een pad, sta je daar dan. Opeens en onverwacht.
Het zonlicht en de warmte dringen maar moeizaam door op de plek waar jij je bevindt.
De grond is er natter, op die plek is er veel meer vocht te zien en te voelen. Schoenen glibberen over de zachtere ondergrond, die laat afdrukken zien van meerdere gepasseerde zolen. Indrukken van verschillende profielen geven de drukte op het pad aan. Ze laten me zien dat er meer wandelaars zijn of al eerder waren.

Jij staat daar. Fier, fris en kaarsrecht. Het lijkt of je trots bent en dankbaar voor de energie die je kreeg om te groeien. De vorm van de groei zorgde er ook voor dat je uiteindelijk bent die je bent.
Ik weet je naam niet. Ik wil het ook niet weten. Die informatie leidt misschien alleen maar af. Veel eerder wil ik als kijker genieten van je vorm en kleur. De diversiteit in kleuren en tinten geven intense prikkels.

Het is genieten in het bos. Mijn hart en lijf schreeuwen om meer en méér. Gefilterde en frisse lucht gaan hand in hand met kleuren en vormen mijn lijf in en zoeken zich een weg. Ieder heeft zo zijn eigen plek om mij te voeden. Alles is van een gelijke waarde.

Stilstaand krijg ik direct de behoefte om je te fotograferen. Ik wil je vast leggen in het platte vlak. Dat beeld kan ik mooi gebruiken als herinnering voor later. Later, wat later dan ook is. Is later het volgende seizoen of gewoon véél later? Loslaten is een kunst.

Wat is een naam behalve dan dat het overzicht en duidelijkheid kan verschaffen? Het kan mij eigenlijk niet zoveel schelen of je nu een paddestoel of paddenstoel bent en of het nu zomer of herfst als naam heeft.
Loslaten en vooral niet nadenken. Als mijn hart spreekt heeft het geen woorden nodig.

Fijne zondag.

Mart van Zwam