Tag Archives: Zondag

Zondag, een drieluik en het ochtendgloren

8BD24DB4-5CF0-4D6D-9A29-132766CBDEE8Zondag, vroeg in de ochtend. Spotify aan, streaming een cd van Coldplay. Me realiserend dat het Engels alsmaar verder oprukt en al veel terrein heeft gewonnen. De cd, als je het nog zo kunt noemen, begint met Sunrise (zonsopgang). Om maar in de stemming te komen. Snaarinstrumenten spelen tegen elkaar in. Wedijveren zonder de harmonie kwaad aan te doen. Het volgende nummer heet Church (kerk). Hoe toepasselijk.

Ik ben nog niet uit mijn drieluik. Voor zover zijn de twee oude kastdeurtjes al een eind gevorderd, maar nog lang niet af. Een heuvel, twee mensfiguren, wat rondvliegende vormen, een bergtop. Een vogel, wat groen en enkele figuren. Wat nog immer ontbreekt is het middenstuk en uiteindelijk de verbinding tussen de drie onderdelen wat als een openbaring en verrassing zou moeten kunnen ontstaan.

De Zon is al een tijd op. Beeldend gesproken dan. Ze gaat immers nooit weg. Verdwijnt niet, maar straalt altijd. Ondertussen kleuren plukjes wolk hierbuiten lichtroze tegen een achtergrond van wit en zachtblauw.

Mooie Zondag!

De zondag, inspiratie en dansende energiegolven

2017-06-11-0001I saw the light.

En terwijl de bijna vergeten (door mij althans) muziek van Tod Rundgren door de kamer schalde deed de energie waar ze goed in is. Dansen tot je erbij neervalt (zij althans) en inspireren waar mogelijk.

Dat is toch het wonderlijke van energiegolven. Ze vormen patronen. Dan weer duidelijk, dan weer onnavolgbaar. Ze zwepen op of brengen kalmte waar en indien nodig.

Ik zag tussendoor Nadal voor de tiende keer winnen. In die enorme gevulde bakoven met alsmaar stijgende temperaturen vol met enthousiaste tennisliefhebbers. Zag bewegende hoeden en hoedjes. Een kushandjes versturende Nicole Kidman (altijd mooi) en de werking van reclame door de betalende sponsoren. Ik hoopte zo dat Nadal zou winnen. Hoopte dat hij de tiende keer zou vervolmaken om zo de geschiedenisboeken in te gaan als de man die het ongelofelijke presteerde. Arme Stan. Arme Stan Wawrinka. Ik voelde met hem mee. Maar op Nadal stond gewoon geen maat.

De energiegolven dansten als lust. Lust tot ontdekken en ontrafelen van geheimen. Spinnenwebben werden getrotseerd, patronen kwamen alsmaar helderder in beeld. Voor zover mogelijk dan.

Zachtjes, met interne stilte en in volle bewondering genietend van het werk van Paul Klee, Kandinsky en Max Ernst zongen zangers en zangeressen ondertussen gewoon door. Om ondersteuning te geven aan de beelden die daar niet om vroegen en het ook niet nodig hadden.

Las de wonderlijk mooie woorden. ‘Vincent had een Lust for Line’.

Zondag. Omdat zondag soms gewoon vraagt om stilte, muziek en lustvolle golven van energie.

 

Een kabbelende zondag, geperste druiven en het gooien van stenen

IMG_3667

‘De liefde’ ©Fotografie Mart van Zwam 60 cm x 80 cm

Het was zo’n kabbelende zondag die traag en in vocht gehuld werkelijk voorbij kroop. Eentje waarin het weer niet wist of het wilde gaan regenen of het bij droog wilde houden.

Wat doe je dan op zo’n zondag? Beetje meekabbelen maar. Een stofje hier wegwerken, een plooi daar gladstrijken. Wat lezen. Een beetje ontdekken. Een sculpture in elkaar flansen. Wat wel redelijk oneerbiedig is gezegd, want ik stond in werkelijkheid te trillen van genot!

Wat doe je dan op zo’n zondag? Iets van koffie of thee inschenken om uiteindelijk tegen vijven langzaam, uiterst langzaam, over te schakelen op het rode en zo gewaardeerde vocht. Uit een fles met schroefdop. Lang leve de moderne tijd en haar (be)vindingen.

Verbaast was ik over Edith Schippers, die vrouw die me zo qua uiterlijk doet denken aan een voorbije en vroegere verloren geliefde. Haar ‘lekenpreek’ bevatte de boodschap dat het twitteren lijkt op het vroegere stenigen. ‘Wij stenigen niet, maar twitteren wat er in ons opkomt’. Even overwoog ik om mijn account per direct te deactiveren, maar de gedachte aan reclame voor mijn werk en webshop weerhield me ervan. Wel nam ik me voor om iedereen als ‘volgend’ te ontvolgen wanneer er een woord dat niet door de beugel kan en ongenuanceerd als een bom (lees: steen) in een vijver zou worden gedumpt. Per direct en zonder opgaaf van redenen.

Iedereen behalve uiteraard Donald T. Komt omdat ik daarvan niets maar dan ook totaal niets wil missen. Donald weet namelijk als geen ander hoe hij moet beschimpen. Hoe hij fake kan omzetten in realiteit. Visie kan uiteenzetten als was het bedrog of andersom en de daad bij het woord kan voegen.

Zo’n typische zondag was het dus. Eentje waarop Elia (zwart en Feyenoord) weer eens werd beschimpt en Klaassen (blank en Ajax) een penalty mistte. Een zondag waarin Ibrahimovic (stoer en Zweeds) de reddende engel werd voor Man United en Fransman Tsonga (krullende haardos, goedlachs en zeer atletisch) de finale in Rotterdam won.

Zo’n typische zondag waarop Maarten ’t Hart de Biesheuvelprijs wint. Wilders RTL nieuws ‘ongelooflijk laaghartig tuig’ noemt en Hollandse meesters glanzend het Louvre veroveren.

Ik keek terwijl ik genoot van iedere geperste druif die mijn tong streelde en een positieve aanslag wilde plegen op mijn smaakpapillen met een schuine blik naar Zondag. Ze zag pips, ietwat teleurgesteld, keek wat glazig uit haar ogen. Ik hoorde haar zuchten van ongeduld en verlangen.

Voel me niet zo gezien. Niet op mijn juiste waarde geschat. Vertelde ze met horten en stoten. En dat is niet door vandaag alleen. Het is al een tijdje zo.

Fijn dat je dit met me wilt delen gaf ik haar terug en stak mijn duim op aangeleerde Facebook wijze omhoog. Maar dat verergerde de boel. Zo beet ze me in stilte toe.

Stil maar meisje. Ik probeerde het nog maar een keer. De lente komt. Ze komt nu snel. En met haar de groei. Het uiteindelijke inzicht komt mee als dankbaar reisgezelschap.