Ik vroeg me af hoe het met hem ging. Met die man in dat rode t-shirt en getooid met een hoed die zo op zijn benen wankelde en werd opgevangen door twee EHBO’ers? Een stuk verderop, net na de finish zag ik ook al twee mensen met jasje van het rode kruis aan bezig. Ze stonden voorover gebogen over een man die languit op het gras lag. Vanaf een afstandje gezien lag hij erbij alsof hij sliep. Gelukkig zag ik zijn lippen bewegen. Kennelijk waren ze gedrieën in gesprek.
De eerste dag van de Vierdaagse had haar tol al geëist. Natuurlijk waren er de eerste uitvallers. Uiteraard zouden er uiteindelijk mensen plaatsnemen in de benenwagen. Zonder het bekende polsbandje als bewijs van deelname dat ondertussen zou zijn afgeknipt.
Eerder die middag kreeg ik op het plein voor de bibliotheek een uitnodiging om een levend boek te lenen. Er werd me uitgelegd dat het om een levend mens ging. Een mens met een (oorlogs)verhaal plus de nodige levenservaring. Voorbeelden alszijnde een vluchteling of transgender werden gegeven. Of ik het leuk vond om met een van de personen in gesprek te gaan? Twintig minuten zou het maximaal duren en als ik het leuk vond dat kon er vijf minuten gesprekstijd aan worden vastgeplakt.
Ik haakte al af bij het eerste woordje leuk. Vertelde de goedwillige vrijwilligster van de bieb ook waarom. Omdat ik onder andere een hekel heb gekregen aan het veelgebezigde, gebruikte en te pas en te onpas ingezette woordje leuk! Ik vertelde het met een charmante glimlach. Dat scheelde.
Ik kon mezelf testen op mijn vooroordelen, probeerde ze nog. Een soort bewustwording van mezelf merken en van de maatschappij, drong ze aan. Ik merkte dat ze ‘gas gaf’ om zo te proberen me alsnog over te halen. Helaas. Ik was onvermurwbaar.
Op het Faberplein was het gezelli, ook deze dagen zo’n veelgebruikt woord. Nee, het was er echt gezellig. Ik zag zingende obers en dansende feestvierders op het plein. Hoorde de aanstekelijke muziek van het zoveelste coverbandje en nam een slok van de gekoelde witte wijn uit een plastic bierglas met de opdruk van van Freddy Heineken.
Ik heb soms een zwak voor coverbandjes. Omdat ze zo hun best doen, omdat ze af en toe een gezellige sfeer creëeren. En als ze er naast zitten qua gezongen noten? Who cares? Zolang de drank rijkelijk vloeit en blijft stromen is er niet veel aan de hand toch?
Waar ik wel over kan vallen of struikelen is het ongeloof. Zo hoorde ik een welgevormde (ja, ja…) zangeres ‘Superstition’ (Stevie Wonder!) zingen. Maar zag dat ze er zelf niet in geloofde. Hoorde een ander iets van Freddie Mercury vertolken. Ook helaas zonder te voelen waar de werkelijke kracht van Freddy in lag.
Hoe zou het de wandelaars vergaan op de tweede dag? En met dat snapchat model met de gebruikersnaam ‘Khulood’ die Saudi-Arabië op zijn kop zette vanwege het filmpje in uitdagende kleding? Zou ze al zijn mishandeld? Zou ze de dreiging van een gevangenisstraf en/of stokslagen al in haar nek voelen?
En hoe is het met jou? En met die en die? En how staat het met jouw persoonlijke vooroordelen?
Hier in Nijmegen gaan we de Tweede wandeldag in. En het gaat vandaag op Roze Woensdag heet worden. Zeer heet!
Het bos herbergt veel wat op het eerste gezicht aan het oog is onttrokken. Dat is een van de mooiste kanten van een bos. Dat wat verborgen is en misschien blijft. Als wandelaar kijk je niet alleen je ogen uit als je niet voorzichtig genoeg bent, als beleving voel je het intense leven. Het leven in al zijn eigen verscheidenheid waar vorm en ritme je zo mooi kunnen leiden. 
