Leef! Het tijdschrift met stempel ‘Sevice Apotheek’ erop lijkt me te lonken. Een betaald en gephotoshopt couvermodel kijkt me met glazige ogen aan. Een egale huid. Haar rode haren zijn opgestoken. Haar mooie hals is ontbloot. Haar tanden zijn dat ook. Komt door haar lippen en haar mond die een stukje is geopend.
Sfress & energie. Is stress altijd negatief? En een interview met iemand. “Na mijn burn-out ben ik veel bewuster gaan leven”. Ook een uitnodiging, maar ik besluit het niet te gaan lezen. Geen tijd. Maar vooral ook geen zin. Been there done that. En ik doe de laatste jaren al aan prikkelbeperking.
Oh, prikkels zijn er genoeg. Daarvan probeer ik het kaf van het koren te scheiden. Dat scheelt al een stuk. Het kaf laat ik voor wat het is. In het koren neem ik een frisse duik. Daar wentel ik me in rond en voel wat goed is.
Zo hou ik van alles over Donald T. redelijk in de gaten. Omdat de man en vooral zijn onnavolgbaarheid me triggert. Zo lees ik wat nieuws over de Nederlandse verkiezingen. Zo pik ik nieuwtjes over mensen en vooral over hun gedrag mee.
Dat over ‘La Paaij’ weet ik nu langzamerhand wel. Zag het filmpje niet. Kan ik ook niks over zeggen dus. Vond het wel zeer kwalijk dat het online ging en nog veel erger dat het werd gedeeld en ge-licked. Er gonstte over het algemeen in ons kikkerlandje een gevoel en opvatting van ‘zuinig een cent in het zakje doen en zo je ziel terugkopen’. Even vrij naar de tekst van ‘Malle Babbe’.
Waar ik qua nieuws echt van smulde en wat voor mij goudgeel was van kleur? Dat was uiteraard het nieuws over die gevonden ‘vroege Mondriaan’. Waarschijnlijk dan, want het moet nog maar definitief blijken. Zag de vinder en de bazin van de kringloopwinkel vrolijk kijken. De bazin had eurotekens in haar ogen, bevestigde ze zelf.
Ah Mondriaan. Ach Piet toch. Ligt je vroege werk zomaar bij een kringloopwinkel en dat in het jaar dat de herdenking plaats heeft van ‘100 jaar De Stijl’.
Ah Den Haag. Beter gezegd: Oh, oh Den Haag. Stad van duinen, het ge-handje klap in het torentje en vooral van het Gemeentemuseum. Oftewel de tempel van genot en zingeving. Daar waar prikkels er toe doen en als pijlen je hart kunnen raken. Daar waar ik traptreden neem als waren zij de sporten van de ladder die richting hemel voert. Daar waar ik koperen leuningen streel als waren zij de bovenbenen van mijn geliefde. Daar waar de Boogie Woogie je tegemoet komt en straalt als was ze een roodharig model met blote hals en lichtjes geopende mond.
Een van de genoeglijkste momenten in het Gemeentemuseum is, maar dat is heel persoonlijk denk ik, het urineren oftewel plassen. Voor de pot staand (!) en in vrije val ‘het’ laten klateren. Van de straal, de stroom. Van het afval dat mijn eigen tempel met gemak loslaat.
Het lucht enigzins op om dit te bekennen. Eventuele toekomstige afpersers heb ik nu ook alvast het gras voor de voeten weggemaaid.
Oh was ik maar een kunstenaar! Dan zou ik alle Malle Babbes in het land boetseren of (beter nog) beeldhouwen. ‘GeenStijl’ of ‘100 jaar De Stijl’. That’s the question!
Mooie zaterdag.
