I saw the light.
En terwijl de bijna vergeten (door mij althans) muziek van Tod Rundgren door de kamer schalde deed de energie waar ze goed in is. Dansen tot je erbij neervalt (zij althans) en inspireren waar mogelijk.
Dat is toch het wonderlijke van energiegolven. Ze vormen patronen. Dan weer duidelijk, dan weer onnavolgbaar. Ze zwepen op of brengen kalmte waar en indien nodig.
Ik zag tussendoor Nadal voor de tiende keer winnen. In die enorme gevulde bakoven met alsmaar stijgende temperaturen vol met enthousiaste tennisliefhebbers. Zag bewegende hoeden en hoedjes. Een kushandjes versturende Nicole Kidman (altijd mooi) en de werking van reclame door de betalende sponsoren. Ik hoopte zo dat Nadal zou winnen. Hoopte dat hij de tiende keer zou vervolmaken om zo de geschiedenisboeken in te gaan als de man die het ongelofelijke presteerde. Arme Stan. Arme Stan Wawrinka. Ik voelde met hem mee. Maar op Nadal stond gewoon geen maat.
De energiegolven dansten als lust. Lust tot ontdekken en ontrafelen van geheimen. Spinnenwebben werden getrotseerd, patronen kwamen alsmaar helderder in beeld. Voor zover mogelijk dan.
Zachtjes, met interne stilte en in volle bewondering genietend van het werk van Paul Klee, Kandinsky en Max Ernst zongen zangers en zangeressen ondertussen gewoon door. Om ondersteuning te geven aan de beelden die daar niet om vroegen en het ook niet nodig hadden.
Las de wonderlijk mooie woorden. ‘Vincent had een Lust for Line’.
Zondag. Omdat zondag soms gewoon vraagt om stilte, muziek en lustvolle golven van energie.